Waterontharders

Zo wordt het in Nederland uitgedrukt in Hardheidseenheden, HSUn [1]. Nieuw Oost-Europa kent de waterstofsulfaathardheid (HSi). In Roemenië worden de eenheden HSd en HSu gebruikt.

Waterontharders op zich veranderen de hardheid van het water niet. Een ontharder kan hetzelfde effect hebben (of een ander effect) dan een “harding” met andere chemicaliën. Natuurlijk zijn ontharders slechts één factor in de watercirculatie.

Waterontharding houdt meestal in dat natuurlijk voorkomende bacteriën uit het water worden verwijderd. Het wordt ook gedaan om zich te ontdoen van oppervlakte-oxidatie (vooral van ijzer en koper) waarbij onbehandeld water de gekleurde delen van het ijzer-chroom-oxidecomposiet vormt met barium- en ijzerionen. Zij vormen zich minder gemakkelijk door dit proces en verharden als het water – onoplosbaar in verontreinigd water.

Installatie

Een waterontharder hoeft niet in watersystemen te worden geïnstalleerd. Hij moet worden aangesloten op de watertoevoer en mag niet spaarzaam worden gebruikt, aangezien een deel van de mineralen uit mogelijk verontreinigd water later weer in het systeem kan worden uitgespoeld.

Er zijn verschillende onthardingsbehandelingsprocessen:

Koken: bij deze procedure wordt stoom voorzichtig verhit en met water gecombineerd; de stoom moet worden gedoofd voordat bromaat in oplossing wordt getrokken. Dit kan inhouden dat in de ontharderreactor koelvloeistof moet worden opgestookt. Dit is een ruwe methode die niet wordt aanbevolen door loodgieters.

Koeling: om het warmteverlies te beperken, wordt lucht in de hoofdwaterverwarmer geblazen. Na dit proces is het noodzakelijk de koelvloeistof af te voeren. Bij het afkoelen van het water is het nodig het water te vervangen door ijsklontjes (bleekwater is ideaal). Ook dit is een grove methode die niet wordt aanbevolen door loodgieters.

Behandeling onder druk: veel waterontharders zijn temperatuur- en koudestroom-geactiveerd. Voor het gehele verloop van de behandeling zijn verwarmingselementen nodig.

In het geval van zoutontharders zijn er drie methoden:

Handpomp : elke vermindering van de mechanische weerstand veroorzaakt door de beweging van het water zal zout in oplossing brengen. Bij kleine concentraties kan zout ook het water zachter maken, zodat het gebruik ervan op grote schaal vereist zou moeten zijn bij mineraalhoudende watersystemen.

Additief : er worden hoofdzakelijk extra stoffen toegevoegd en het water wordt verwarmd, er ontstaat een bruisend en schuimend effect naarmate meer complexen worden gevormd. Menging wordt geïnduceerd, wat resulteert in de vorming van vaste complexen (vloeistoffen). Zo wordt de in admick bevroren brandstofpasta gestold, het water verzacht en verandert in een zout mengsel.

Evenwichtsdruk: deze methode komt uit de scheikunde. Zout dat aan de buitenkant van mineralen vastzit, wordt verhit, waardoor de zouten neerslaan en er een neerslag van zout aan de buitenkant ontstaat. Afgezien van het feit dat deze methode duurder is, is isotone oplossing niet geschikt voor het snel herstellen van de defluïdisatie.

Voorgeschreven ontharders hebben geen temperatuur- en vloeimengselprofielen om als additieven te werken. Zij zijn zeer efficiënt in het naar boven brengen van de mineralen door een opeenvolging van externe, elektrische en additieve behandeling.

Waterontharders worden (ook) verkocht als Fixas; zij zijn een ambulante behandeling en kunnen worden beïnvloed en meestal gecontroleerd door een elektronische paneelmonitor. Klanten kunnen betalen voor maandelijkse en jaarlijkse vaste afbetalingsplannen. Sinds 2009 worden wereldwijd ten minste 17 verschillende modellen waterontharders voor thuisgebruik verkocht.

Veelzijdige ontharders

Waterontharders kunnen worden onderverdeeld in 6 systemen, naar gelang van hun specifieke gebruik.

Zonder voorschrift: Fluoride, chlooradditief, dioctylbutyraat, met chloor geladen dibroomchlorietoplossing, bromide/dysmide, geïntegreerd in de ochtenddouche. Nieuwe consolidatieprodukten SIMCOAL (roet) wordt hoofdzakelijk gebruikt in waterverwarmingssystemen en wanneer het samen met andere oplosmiddelen wordt gebruikt heptaan, chroom en H 2 O moeten ethyleendichloride/chlooraminestoringsgaten worden goedgekeurd voor de scheiding van water nadat de behandeling is gestart.

Voorschrift: Thiazolidinedionen (TBZ), thioureum (TDI), TPA, furochinon, DNZ, poly-pyrazinen (PNP), watervrij chloor/tolueen (Sub Congri)

Druk: Chloorbindingsproducten (TBZ) plus verschillende oplossingen, carbon black (ersulfur dioxide) voor fluorisatie en een andere optionele F-bindende koolstof, epoxide-sulfaat, watervrij chloor, dioctylbenzeen (BD), jodium.

Waterontharding : preparaten voor het zuivere proces (OSOO) chloorhoudende mineraalontharder; voor de verhoogde hardheid van water (HisSO), oplossingen met hoge alkaliteit van warm water, dibroomchloride,

  Zo wordt het in Nederland uitgedrukt in Hardheidseenheden, HSUn [1]. Nieuw Oost-Europa kent de waterstofsulfaathardheid (HSi). In Roemenië worden de eenheden HSd en HSu gebruikt. Waterontharders op zich veranderen de hardheid van het water niet. Een ontharder kan hetzelfde effect hebben (of een ander effect) dan een “harding” met andere chemicaliën. Natuurlijk zijn ontharders…